Enes ibën Maliku transmeton se Pejgamberi
[sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Allahu gëzohet më tepër kur
robi i Tij pendohet se sa ndonjëri prej jush nëse do të kishte qenë në
një shkretëtirë të madhe me devenë e tij, e ajo papritmas humbet, e mbi
të ka patur të ngarkuar ushimin dhe pijen e tij. (pasi që e kërkon)
humbë shpresat se mund ta gjej, shkon dhe shtrihet nën hijen e një
druri. Pasi që humbë shpresat, duke pushuar, papritmas sheh devenë që
është kthyer pranë tij. E kapë atë për kapistrin e saj dhe nga gëzimi i
madh thotë: o Allahu im, Ti je robi im kurse unë jam zoti yt, gabon për
shkak gëzimit të madh.” (Buhariu dhe Muslimi)
[sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Allahu gëzohet më tepër kur
robi i Tij pendohet se sa ndonjëri prej jush nëse do të kishte qenë në
një shkretëtirë të madhe me devenë e tij, e ajo papritmas humbet, e mbi
të ka patur të ngarkuar ushimin dhe pijen e tij. (pasi që e kërkon)
humbë shpresat se mund ta gjej, shkon dhe shtrihet nën hijen e një
druri. Pasi që humbë shpresat, duke pushuar, papritmas sheh devenë që
është kthyer pranë tij. E kapë atë për kapistrin e saj dhe nga gëzimi i
madh thotë: o Allahu im, Ti je robi im kurse unë jam zoti yt, gabon për
shkak gëzimit të madh.” (Buhariu dhe Muslimi)